હા .. કદાચ હવે હું વિદાય લઇશ.

 

ગુજરાતમાં સુરત જીલ્લાના બારડોલી અને માંડવીના પ્રવાસે ગયા હતા.

આદીવાસી બાળકો માટે ફિલ્મ શોના આયોજન થયા હતા.

કેટલીક સંસ્થાઓએ ‘પ્રોજેક્ટ માર્ગદર્શન’ને આર્થિક સહયોગ કરવા પોતાની વેબસાઇટ મારી પાસે બનાવડાવવાનો નિર્ણય કર્યો છે.

બહારગામથી પાછા આવીને તેમની વેબસાઇટ બનાવવાનું કામ હાથ પર લીધું છે.

મ. મી. મો. વા. માટે ૩૧મી ઓક્ટોબર પહેલા નાણા એકઠા કરવા છે ના લક્ષ્ય સાથે કાર્યરત છું.

આ સમય દરમ્યાન એક વાત સ્પષ્ટ રીતે સમજાઇ ગઇ છે કે,

હવે ધરતી પર ‘પોતાની સાથે’ અને ‘પોતાને માટે’ જ જીવવાની આદત લોકોને પડતી જાય છે.

લોકોના વિચાર, વાણી, વર્તન અને વ્યવહારમાં રીયાલીટી અને અહિની વર્ચચ્યુઆલીટીમાં … દંભનું પ્રમાણ ગુંગળાવી મૂકે તેવું થઇ રહ્યું છે.

‘સુખી અને સમૃધ્ધ’ લાગતા, જણાતા કે દેખાતા લોકોનો ‘સ્વાર્થ’ તેમને પરમાર્થથી દૂર રાખે છે.

‘પોતાના જ કામ’ માટે ‘કોઇ’ ને પણ ‘વાપરી લેવામાં’ લોકો કુશળ થવા માંડયા છે પણ ‘કોઇ’ ને માટે ‘વપરાઇ જવાની’ વાત જ નથી.

શહેરી અને ગ્રામ્ય ‘જીવન’ ને નજીકથી જોઇ રહ્યો છુ.

સ્વાભાવિક અને સ્વાર્થી લોકોને નજીકથી જોઇ રહ્યો છું… માત્ર સાક્ષીભાવે.

આ ધરતી પર તે સૌના અસ્તિત્વનો સ્વીકાર કરીને …

નથી ગમતું તેનાથી દૂર થવાનો નિર્ણય લઇને,

હા .. કદાચ હવે હું વિદાય લઇશ.

એટલે હમણા ઇમેઇલ્સ મોકલવાનું ઓછું છે.