ખોવાઈ ગયો.

જો હું ખોવાઈ જાઉં તો ?

મને શોધવા કોણ આવે ?
જો કોઈ મને શોધવા ના આવે તો ?

મારે “મને” જ શોધવાનું બહુ અઘરું થઇ પડે..

આમેય મને ચશ્માં છે. આંખ થોડી કમજોર છે.
ઝાખપ મને ચોખ્ખું દેખાવા દેતી નથી.

રંગે થોડો કાળો ખરો .. અંધારે કદાચ ના ય દેખાઉં ..
બેઠો બેઠો થાકી જાઉં .. ને, ઉભો થઇ ચાલવા માંડું તો ?

ક્યાં ગયો ? ક્યારે ગયો ? ના જવાબ કોણ આપે ?
દિશા વગરની ગતી મને ક્યા લઇ જાય ?

વિચારો આવતા જ રહ્યા અને જતા પણ રહ્યા ..
દિલ અને દિમાગ ઘસતો જ રહ્યો ..

દિલ અને દિમાગ સાથે અન્ય અવયવો પણ ઘસાતા રહ્યા..
સમય સાથે બીજું ઘણું ઘસાઈ ગયું ..

શરીર ઘસાઈને ક્ષીણ જરૂર થયું,
પણ ચેતના ને ચળકાટ ચડ્યો ..

હા, એ વાતની ખબર પડી કે, ખોવાઈ જઈશ તો ..
વજન વગર .. હળવો ફૂલ થઈને … જ ખોવાઈ જઈશ.

બાકી રહેલા આ શરીરને તો તમે સળગાવી જ દેવાના..
અરે એમાં મારે શું …

આખી જીન્દગી સળગાવ્યો જ છે ને ..
મારી લાગણી .. ભાવના .. સળગતા જ રહ્યા ..

એના અજવાળે પણ “હું” મને ના દેખાયો … તો તમને ક્યાંથી દેખાઉં ?
અને ના જ દેખાવાનો હોઉં … તો ખોવાઈ જવામાં વાંધો શું ??

“મને” શોધવાને બદલે … “તમે” તમારી સાથે જ રહેજો ..
કારણકે, કોનો સાથ કોની સાથે ક્યા સુધી રહેશે તેનો જવાબ ..

– – – ખોવાઈ ગયો છે.